როგორ მინდა ახლაც ისე ხშირად თოვდეს, როგორ ბავშვობაში, რა ბედნიერი იყო ის დილა ფანჯრის მიღმა თეთრად დაფარული რომ მოჩანდა ყოველივე; ყველაფერს ჩვენი ჟრიამული რომ აყრუებდა... ჰო, სხვანაირად ტკბილი და ლამაზი, ხალისიანი და ცოცხალი იყო ის დღეები, უინტერნეტო და უმობილურო, მაგრამ ბედნიერი, ჩვენ ვქმნიდით ჩვენს ბედნიერებას წვრილმანებისგან - ვციგაობდით, ვგუნდაობდით, ერთმანეთს ვახალისებდით უამრავი უცნაური ამბ

ყოველთვის გახსოვდეს ეს: საკუთარ თავს უნდა უმეგობრო, გვერდით უნდა დაუდგე და ყველაფრის გადალახვაში დაეხმარო. ზოგჯერ ერთადერი ადამიანი, ვინც დასახმარებლად ხელს გამოგიწვდის,ისევ შენ ხარ შენი თავისთვის... ❤️

წლები გადის, ყველაფერი იცვლება მე კი ისევ პატარა ბავშვივით მჯერა სასწაულების, მჯერა კეთილი ადამიანების არსებობისაც და იმისაც, რომ შეუძლებელია არ აგისრულდეს ის, რაც მთელი გულით შესთხოვე ღმერთს... ❤️